Tuesday, March 23, 2010

Bike Ride @ OROS PATERA , 29 Dec 2009


Μια ηλιόλουστη ημέρα, λίγο πριν το τέλος του 2009, ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία για μια γρήγορη και κοντινή βόλτα στο όρος Πατέρα, στα Δυτικά της Αττικής και μέχρι την παλιά στρατιωτική βάση ελικοπτέρων του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, στην κορυφή του βουνού.

Σημείο συνάντησης, στις 9:00, στην αρχή της Παλαιάς Εθνικής Οδού, αμέσως μετά την έξοδο από την Αττική οδό.

Συμμετέχοντες ο Θέμης, ο Στέφανος και ο Παναγιώτης με τα CBR600R, GS1200 ADV καιDL1000, αντίστοιχα.

Η Διαδρομή προς τα Βίλλια ευχάριστη, παρά τα φορτηγά που ανέβαιναν αγκομαχώντας την Παλιά Εθνική, θυμίζοντάς μας πόσο κοντά είμαστε στην Αθήνα, κυρίως από τη σύσταση του αέρα που αναπνέαμε και τις αυξημένες αναλογίες του σε μονοξείδιο και διοξείδιο του άνθρακα αλλά και τη μειωμένη από την κάπνα ορατότητα.

Είναι γεγονoς ότι οι έλεγχοι από το Υπουργείο Περιβάλλοντος στα καυσαέρια των φορτηγών, είναι όσοι και οι όγκοι πάγου στην έρημο Σαχάρα, εξ’ ου και τα αποτελέσματα μπροστά στα μάτια μας.

Η θλίψη μας για την κατάσταση στην άλλοτε βασική οδική αρτηρία που οδηγεί στη Θήβα, γρήγορα μετατράπηκε σε ευχάριστη έκπληξη για τα τμήματα που έχουν αντικατασταθεί από καλής ποιότητας άσφαλτο με σωστή χάραξη, που προσφέρουν οδηγική απόλαυση αλλά και ασφάλεια σε αυτούς που θα προτιμήσουν αυτή την ενναλακτική διαδρομή.

Ο δρόμος ανηφορίζει με γοργό ρυθμό και φτάνοντας στα Βίλλια υπάρχει ήδη αισθητή διαφορά στο υψόμετρο από μόλις λίγα χιλιόμετρα πριν.

Η διαδρομή μας προς την κορυφή του βουνού περνά απο τοπία εντυπωσιακής ομορφιάς με απίστευτη θέα, γεμάτα από πράσινο, παρά τις ανελέητες και επαναλαμβανόμενες πυρκαγιές που έχουν ρημάξει τα περίχωρα της πολύπαθης Αττικής.

Η ηλιοφάνεια και ο ζεστός καιρός είχαν ήδη αφήσει τη θέση τους σε μια απίστευτη ομίχλη και πραγματικά χειμωνιάτικες θερμοκρασίες. Οι 16-17 βαθμοί είχαν ήδη γίνει 4-5 και η ορατότητα δεν ήταν ούτε 50 μέτρα από την πυκνή ομίχλη.

Τουρτουρίζοντας φτάσαμε στην κορυφή, στην εγκαταλελειμένη βάση και ‘ξεπεζέψαμε’ από τις καλές μας, κοιτάζοντας απορημένοι ο ένας τον άλλο, με την απίστευτη εναλλαγή του σκηνικού.

Με το ζόρι στεκόμασταν όρθιοι από τον αέρα, ενώ ακόμη και το να τραβήξουμε κάποιες φωτογραφίες, αποδείχτηκε μια δοκιμασία. Ξεπερνώντας τις δύσκολες συνθήκες, δεν μπορούσαμε παρά να χαζέψουμε την απίστευτη θέα προς όλα τα σημεία του ορίζοντα. Πραγματικά ένα φοβερά στρατηγικό σημείο που έδινε μια σαφή εικόνα και έλεγχο μιας τεράστιας έκτασης στον παρατηρητή.

Αφού χόρτασε το μάτι μας και γέμισε ο εγκέφαλός μας με ωραίες εικόνες, πήραμε τον κατήφορο για ένα ζεστό τσάι στην παραλία του Πορτο Γερμενό.

Η θερμοκρασία ανέβαινε ταχύτατα, όπως και η ορατότητα καθώς κατεβαίναμε το βουνό, μια πραγματική ανακούφιση για τα σώματά μας που είχαν αρχίσει να τουρτουρίζουν.

Το Πόρτο Γερμενό, εγκαταλελειμένο και έρημο τέτοια εποχή, μόνο 2-3 συνταξιούχοι στο μοναδικό ανοικτό καφενείο (ευτυχώς υπήρχε και αυτό), κοιτούσαν με ενδιαφέρον τους 3 ταξιδιώτες που ήρθαν να ταράξουν την ησυχία τους, με τα ‘θηρία’ τους.

Το τσάι μας συνέφερε και πήραμε ξανά το δρόμο για την Ψάθα, με σκοπό το μεσημεριανό φαγητό, έχοντας την αμφιβολία αν θα υπάρχει τίποτα ανοικτό, τέτοια εποχή.

Οντως, όπως περιμέναμε, μια ίδια με το Πόρτο Γερμενό εικόνα εγκατάλειψης, αναπόφευκτη μοίρα όλων των τουριστικών καλοκαιρινών προορισμών, που το χειμώνα πέφτουν σε χειμερία νάρκη.

Αποφασίσαμε να τραβήξουμε προς την παραλία του Ασπροπύργου, που σίγουρα οι εκεί ταβέρνες έχουν περισσότερες ελπίδες επιβίωσης ακόμα και τους μήνες του χειμώνα.

Ο δρόμος από την Ψάθα που περνά δίπλα από τη θάλασσα, εμφανώς πληγωμένος από τη λύσσα της χειμωνιάτικης θάλασσας, είχε ακόμα και θύματα-αυτοκίνητα τσακισμένα στα βράχια, που είχαν την ατυχία να βρεθούν σε λάθος σημείο τη λάθος ώρα.

Παίρνοντας την ανηφόρα, αφήσαμε πίσω την θάλασσα, ενώ χάσαμε για λίγο από τα μάτια μας το Θέμη που προφανώς σκέφτηκε να παίξει λίγο με το CBR του και να το ξεμουδιάσει.

Μια απότομη στροφή, χωρίς ορατότητα, μας ανάγκασε να ‘πέσουμε’ στα φρένα καθώς βλέπουμε το Θέμη σταματημένο (ευτυχώς όρθιο!) στο αντίθετο ρεύμα, ανάμεσα σε μια έντονη μαύρη γραμμή που τελείωνε στο πίσω του λάστιχο και στην αριστερή πόρτα ενός πορτοκαλίRange Rover της ΔΕΗ, που ξεκινούσε απο την μπροστινή ρόδα του CBR!

Κάπως έτσι γράφονταν οι αρχαίες τραγωδίες: ο Θέμης να πάει από τζίπ της ΔΕΗ, που βγήκε απο το πουθενά διασχίζοντας κάθετα το δρόμο πάνω ακριβώς σε τυφλή στροφή.

Κάτι σαν να πάει ο Bill Gates από συσκευασία των Windows Vista στο κεφάλι! (καλά αυτό μπορεί να περιέχει και στοιχεία Θείας Δίκης, που στην περίπτωση του Θέμη μάλλον δεν ισχύει!).

Ευτυχώς το ξεπεράσαμε αναίμακτα και συνεχίσαμε έχοντας βάλει στο GPS του μυαλού μας την παραλία του Ασπροπύργου με τις φιλόξενες ταβέρνες.

Οι εικόνες από το βουνό, τη θάλασσα και τα ωραία τοπία, γρήγορα έδωσαν τη θέση τους σε αχνιστά πιάτα σούπας, βραστούς μπακαλιάρους και σαγανακίων γαρίδας, απαραίτητων συστατικών για την ολοκλήρωση μιας καθώς πρέπει μοτοσυκλετιστικής βόλτας.

Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, συνηδειτοποιήσαμε ότι ήταν μόνο 3 η ώρα! Κάναμε τόσα πολλά σε τόσο λίγες ώρες, μια ανάσα απο την Αθήνα που ζούσε τον τρελό Χριστουγενιάτικο ρυθμό της.

Καλή Πρωτοχρονιά και καλές βόλτες!! .........

Κειμενο: Παναγιωτης Κρητικος

No comments:

Post a Comment